
بیست وهفتم آذرماه، روز شهادت آیت الله محمد مفتح، روز وحدت حوزه و دانشگاه است. امری که امام خمینی(ره) از آغازین روزهای حضور اجتماعی خود آن را مورد عنایت خویش قرار داده و تا آخرین کلام های خود در وصیت نامه سیاسی الهی بر آن تأکید کرده است.
مفهوم وحدت حوزه و دانشگاه در دل جامعیت دین اسلام جای دارد؛ چرا که دین مبین اسلام بر رفع نیازهای دنیوی و اخروی بشر تاکید داشته است. از این رو وحدت حوزه و دانشگاه باعث سلب استقلال فکری و یا نفی هویت مستقل نهاد دیگر و یا تسلط یکی بر دیگری نبوده و نیست. بلکه وحدت این دو نهاد منجر به کمک در رفع نیاز مادی و معنوی جامعه اسلامی شده؛ که بدون آن آزادی و رشد جامعه اسلامی محقق نمیشود.
وحدت حوزه و دانشگاه به طور حتم از اصلی ترین اهداف حضرت امام خمینی (ره) بوده است. ایشان همواره بر تحقق و استمرار این وحدت تاکید داشتند، و بارها در خصوص وحدت این دو نهاد بیاناتی داشته اند.
امام خمینی پس از پیروزی انقلاب اسلامی با نگاه راهبردی به وحدت حوزه و دانشگاه، آن را بزرگترین پیروزی دانستهاند به گونهای که اگر نهضت اسلامی مردم ایران هیچ دستاوردی غیر از وحدت حوزه و دانشگاه نداشت، باز هم میارزید: «من بزرگترین پیروزی را آشتی بین دانشگاه و مدارس علمی [حوزههای علمی] میدانم. اگر ما هیچ پیروزی پیدا نکرده بودیم الّا همین معنا که بین دانشگاه و طبقه روحانی نزدیک کردیم و تفاهم حاصل شد… و این دست خیانتی که سالهای طولانی جدایی انداخته بود بین این دو طبقه قطع شد. و بحمداللَّه، هم روحانی فهمید که دانشگاهی آنچه اجانب گفتهاند نبود و هم طبقه جوان و دانشگاهی فهمیدند که روحانی آن طور که برای اینها توصیف کرده بودند نبود. [همین کافی بود.]» (صحیفه امام خمینی (ره) جلد۶، صفحه ۲۱).